TITYUS

TITYUS

Iovis filius ex Elara Orchomeni filia, quam cum Iuppiter compressislet, gravidamque reddidislet, veritus Iunonis indignationem, inter terrae viscera eam occoltavit; instante vero legitimô partus tempore, Elara mirae magnitudinis puerum enixa est, qui quod dehiscente terrâ luci redditus eslet, Terrae filius creditus est. Hic cum postea adultus, Iunonis instinctu Latonam de stupro interpeliâsset, vimque illi inferre conatus eslet, Iovis fulmine ictus, aut (ut alii malunt) Apollinis telis confixus est, et ad inferos detrusus, ubi humi exporrectus 9. terrae iugera dicitur occupare, iecurque perpetuo cum Luna renascens vulturi, aut, ut Hygino placet, serpenti exedendum praebere. Hom. Odyss. Α. v. 575.

Καὶ Τιτυὸν εἶδον γαίης ἐρικοδέος υἱὸν

Κείμενον ἐν δαπέδῳ, ὁδ᾿ ἐπ᾿ ἔννεα κεῖτο πέλεθρα.

Γῦπε δὲ μιν ἑκάτερθε παρημένω ἦπαρ ἔκειρον, etc.

Virg. l. 6. Aen. v. 595.

Nec non Tityon terrae omnipotentis alumnum

Cernere erat; per tota novem cui iugera corpus

Porrigitur; rostroque immanis vultur aduncô

Immortale iecur tondens, fecundaque poenus

Viscera, rimaturque epulis, habitatque sub alto

Pectore: nec fibris requies datur ulla renatis.

Ovid. l. 4. Fab. 13. v. 456.

Viscera praebebat Tityus lanianda, novemque

Iugeribus distractus erat. ---- -----

Idem, l. 1. Pont. Ep. 2. v. 41.

Sic inconsumptum Tityi semperque revascens

Non perit, ut possit saepe perire iecur.

Idem in Ibin, v. 181.

Iugeribusque novem qui summus distat ab imo,

Visceraque assidue debita praebet avi.

Bene praebet. Ita quoque Seneca, in Hercule, Actu 3. v. 756.

Praebet volucri Tityus aeternas dapes.

Idem in Thyeste, Actu 1. v. 9.

Aut poena Tityi semper accrescens iecur

Visceribus atras pascit effossis aves.

Tibullus, l. 1. El. 3. v. 75.

Porrectusque novem Tityus per iugera terrae

Assiduas atrô pectore pascit aves.

Claudian. in Gigantom. v. 25.

Quid dicam Tityum, cuius sub vulnere saevo

Viscera nascuntur gravibus certantia poenis.

Horat. l. 3. Carm. Od. 4. extr.

Incontinentis nec Tityi iecur

Relinquit ales. ——

Idem, l. 2. Od. 14. v. 8. de Plutone:

—— Qui ter amplum

Geryonem Tityonque tristi

Compescit undâ. ——

Statius, l. 1. Theb. v. 710.

Terrigenam Tityum Stygiis extendit arenis.

Qu. Calaber, l. 3.

Οἷος ὑπερφίαλος Τιτυὸς πέσεν ὁππότε Λητὼ

Ε᾿ρχομένην Πυθῶ δε βιάζετο καὶ ἑχολωθεὶς

Α᾿κάματόν περ ἐόντα θοῶς ὑπεδάμνατ᾿ Α᾿πόλλων

Ααιψηροῖς βελέεςςιν, ὁ δ᾿ ἀργαλέῳ ἐνὶ λύθρῳ

Πουλυπέλεθρος ἔκειτο κατὰ χθονὸς εὐρυπέδοιο,

Μητρὸς ἑῆς, ἡδ᾿ υἷα περιςονάχησε πεσόντα

Α᾿χθόμενον μακάρεςςι, γέλαςςε δὲ πότνια Λητώ.

Ait Tityum Apollinis telis confixum. Ita ante eum Apollonius:

Ε᾿ν καὶ Α᾿πόλλων Φοῖβος οἰςεύων ἐτέτυκτο

Βούπαις, οὔπω πολλὸς ἔην ἐρύοντα καλύπτρης

Μητέρα θαρϚαλέων Τιτυὸν μέγαν, ὃν ῥ ἔτεκέν γε

Δἶ Ε᾿λάρη, θρέψεν δὲ καὶ ἄψ ἐλοχεύσατο Γαῖα.

Callimachus vero in in lavacrum Dianae, non ab Apolline sed a Diana confossum Tityum fuisle ostendit, cum ait:

Α῎ρτεμι παρθενίη Τιτυοκτόνε. -----

At Pausanias in Laconicis scriptum reliquit, in quodam templo positas fuisle Apollinis et Dianae imagines, a Quibus utrisque Tityus sagittis conficeretur. Eius quoque meminit Apollon. l. 1.

Εὐρώπη Τιτυοῖο μεγαθενέος τέκε κούρη.

Strabo, l. 9. hanc fabulam ad historiam transtulit, dicitque quô tempore Apollo dictus est e caelo in terras adventâsse, ac homines mansivefecisle, qui prius arborum silvestrium fructibus tantum vescebantur, Tityum tyrannum Panopeae crudelissimum, hominem fuisse violentum, atque prorsus flagitiosum, quem Apollo sagittis confecit. Lucretius vero, l. 3. v. 998. ad rei Venereae cupiditatem, animique sollicitudines hanc fabulam retorsit; cum dicit fieri non posle omnino multa, quae traduntur de inferis, neque Tityum, si par iecur universo terrarum orbi habuisset, perpetuum dolorem ita pati potuisle; sed per haec animi curas antiquos significare voluisse, ut ab iis retrahamur. Verba eius apponam:

Nec Tityon volucres ineunt Acherunte iacentem:

Nec quoi sub magno scrutentur pectore quidquam,

Perpetuam aetatem possent reperire profecto,

Quamlibet immani proiectu corporis exstet.

Qui non sola novem dispersis iugera membris

Obtineat, sed qui terrat totius orbem:

Non tamen aeternum poterit perferre dolorem,

Nec praebere cibum proprio de corpore semper.

Sed Tityos nebis hîc est, in amore iacentem

Quem volucres lacerant, atque est anxius angor,

Aut aliâ quâvis scindunt torpedine curae.

Vide Natal. Com. l. 6. c. 19. Item Tityus Orator homo loquax sane et satis acutus; de quo Cicer in Bruto, c. 62. extr. Nic. Lloyd.